To Telos mias Epoxis.

It was one of those days when it's a minute away from snowing. And there's this electricity in the air, you can almost hear it, right? And this bag was just.. dancing with me. Like a little kid begging me to play with it. For fifteen minutes. That's the day I realized that there was this entire life behind things, and this incredibly benevolent force that wanted me to know there was no reason to be afraid. Ever. Video's a poor excuse, I know. But it helps me remember.. I need to remember. Sometimes there's so much beauty in the world I feel like I can't take it.. and my heart is going to cave in. * 

Αυτή τη Δευτέρα τη μεγάλη στις 22.00 θα μεταδοθεί από το Rodon fm {ένα ραδιόφωνο/μια προσπάθεια που θαύμαζα και εκτιμούσα πάντα} ένα δίωρο μιξτέιπ μου. μια χαζή στην σύλληψη και την εκτέλεσή της απόπειρα να δώσω ένα τελευταίο στίγμα για το πού έμεινα τελικά/πού εγκλωβίστηκα ίσως όσον αφορά τη μουσική και την μετάδοσή της για 4 χρόνια μέσα από το ραδιόφωνο. οι εκπομπές μου στον Poplie τέλειωσαν.χαίρομαι που μπόρεσα να αποχαιρετίσω όταν έπρεπε. βασικά νιώθω σαν να αποχαιρετούσα από την αρχή. ένα κουραστικό αντίο που κράτησε 4 χρόνια. βέβαια ο κόσμος που έχτισα/χτίσαμε/έχτισαν/χτίστηκε {βάλτε 'κ' όπου θέλετε} εκεί στον Poplie δε θα τελειώσει ποτέ. δεν μπορείς να φύγεις από κάτι που είναι μέσα σου και είσαι μέσα του. τα λέει ο φαντασμένιος καλύτερα. όπως πάντα. τους ευχαριστώ όλους εκεί. μου έκαναν τόσο καλό όσο δε φαντάζονται και ίσως να μη το καταλάβουν ποτέ. όπως και ο mixalis e. μου έκανε ένα δώρο την κατάλληλη στιγμή κι ας μη το ξέρει.

Το Τέλος μιας Εποχής
Δευτέρα  29.4.13
22.00- 00.00 @ Rodon 95 Fm

ο Poplie παρτάρει με το δικό του μοναδικό τρόπο την Παρασκευή 26.4 στο Blink {πλ.Καρύτση 10}

//

Στη μνήμη των αδελφών μου Ντίνου, Μίμη και Αλέκου
Κι επειδή τα οικονομικά μου πήγαιναν όλο και στο χειρότερο, άρχισα να γίνομαι εφευρετικός : κατέβαινα, λόγου χάρη, στο υπόγειο όπου βρισκόταν ένα παλιό χαλασμένο ρολόι, το έβαζα στην πιο κρίσιμη ώρα και περίμενα - κι ας είναι ευλογημένο τ' όνομα του Θεού, ποτέ δεν έπεσα έξω, ύστερα, υπερήφανος, πήγαινα στο οινομαγειρείο, όπου ο ατμός απ' τις κατσαρόλες με γέμιζε θρησκευτικές σκέψεις, συνωστιζόταν ο φτωχόκοσμος, μέθυσοι με ποδοπατημένα καπέλα, λόγια χιλιοειπωμένα σαν τις εποχές, ώσπου, τέλος, πιωμένος, έπαιρνα από πίσω κάποιον απ' τους νεκρούς μου κι έτσι έβρισκα πάντα το σπίτι μου.
Μια νύχτα θα κάνουμε μία μεγάλη σκέψη αλλά δεν πρέπει να την πούμε πουθενά, είναι η μόνη δικαιοσύνη. Ύστερα θα βγούμε στους δρόμους, θα βρέχει και η βροχή έχει και εκείνη την ιδιωτική της ζωή, ενώ εμείς δεν είχαμε. Θα αργοπορήσουμε μπροστά σε ένα φαρμακείο, μιας και είμαστε θνητοί και αφού οι ουρανοί γνωρίζουν την αθωότητα μας. Τέλος όπως θα ξημερώνει θα χτυπήσουμε την πόρτα του σπιτιού μας, αλλά κανείς δεν θα μας γνωρίζει. Είναι απίστευτο σαν τις μεγάλες μέρες που ζήσαμε. Αντίο λοιπόν, ας ανοίξουμε την ομπρέλα μας και ας προσπεράσουμε βιαστικά το τέλος μίας εποχής.
T.Λειβαδίτης.
**