Νομίζω η στιγμή που η αγάπη μου για τη μουσική του Burial έγινε κάτι παραπάνω από κόλλημα ήταν πριν πέντε χρόνια ξημερώματα χριστουγέννων όταν γυρνούσα σπίτι μόνος σε μια άδεια ήσυχη Βέροια με το Unite να παίζει ασταμάτητα ριπίτ στα ακουστικά. μόνος. εκείνα τα δευτερόλεπτα τα λεπτά μέχρι το σπίτι μου. δε μπορώ να τα ξεχάσω.
Αυτό το μιξτειπ λοιπόν που ετοίμασα με clips από τις πρόσφατες κυκλοφορίες του Burial κολλάει ταμάμ στη σημερινή ημέρα. μπορεί κάποιοι να ξερνάνε πλέον με τη μουσική του, να τους αφήνει αδιάφορους να μη τους αγγίζει καν. μπορεί οι τελευταίες κυκλοφορίες του να είναι μέτριες ακόμα και για αυτούς που τον αγαπάνε. ωστόσο κανείς δε μπορεί να παραβλέψει το γεγονός πως αυτό που ακούς δε μοιάζει με τίποτα εκεί έξω. δε χωράει σε κανένα πια είδος. δεν ξέρω τι είναι. είναι τόσο όμορφο.
//
No comments:
Post a Comment