αντίο.

προσπάθησα.βρήκα.μάζεψα.όλες τις φωτογραφίες.όλα τα βίντεο.τα κοίταξα όλα.ένα ένα.όλα τα περίπου 119232000 δευτερόλεπτα.έκλαψα όσο ποτέ. μας έκλαψα. τα έβαλα όλα σε ένα φάκελο. και όσα δε βρήκα τώρα αλλά τύχει να πέσω πάνω τους.θα τα βάζω εκεί.και θα τον ακουμπήσω σε μιαν άκρη. κάπου στην οθόνη μου. και σε ένα σκοτεινό υπόγειο με σκάλες που όταν κάθεσαι από τα πόδια σου περνάνε τρένα.και καλώδια. και πλήκτρα. και θολωμένα κινούμενα τζάμια και σταθμοί με μικρές αθόρυβες φράσεις αποχαιρετισμού. και ίσως να μην τον ξανανοίξω ποτέ. ίσως και όχι.
αντίο.

υγ. κι εγώ.
υγ2. κλασικός λευτέρης. μας έκλαψα με το πιο αδιάφορο εμπορικό κομμάτι να παίζει από πίσω. κανένα σκοτεινό υπεργαμάτο ποιοτικό κομμάτι δε συνόδευσε αυτές τις μέρες το κλάμα μου. αυτό το συνόδευσε. έτσι γινόταν πάντα. στο πιο αδιάφορο κομμάτι που θα τύχει να πέσει στα χέρια μου.εκεί έκλαιγα.ήθελα να το ξέρεις.