Γυρνάμε και γυρνάμε μέσα στις πόλεις και τα πόδια μας βαριά και γρήγορα μαζί. Και είναι φορές που στα φανάρια το βλέμμα μας καθηλώνεται και νομίζουμε πως καθηλώνεται στο χρώμα και στις μηχανές και στα βιαστικά σάντουιτς των οδηγών πάνω από το τιμόνι, μα αυτό που ρουφάει το χρόνο και τη σκέψη μας είναι τα φαντάσματα των πόλεων που σέρνονται αέρινα στους ουρανούς των οχημάτων και κρεμάνε γαλήνια μπουγάδα στις κολώνες της ΔΕΗ και στα σύρματα των τρόλλευ και πλέκουν ιστούς παντού από όνειρα και ψευδαισθήσεις και καμιά φορά σου ’ρχεται ο ιστός στο πρόσωπο και νομίζεις ήταν από αράχνη αλλά αυτό που τράβηξες βιαστικά από τη μούρη σου ήταν η ζωή που ονειρεύτηκε κάποιος άλλος που δεν έζησε και πηγαίνεις μετά στο σπίτι τρέχοντας και κάνεις ντουζ να φύγει από πάνω σου και από τα μαλλιά σου και μετά το κατουράς κιόλας και χάνεται στο σιφόνι του μπάνιου και επιστρέφει στην πόλη και το άλλο πρωί αυτή η πόλη σου ξαναπλέκει την αισιοδοξία και το πρόσωπο να ζεις και να γυρνάς με πόδια βαριά και γρήγορα μαζί.
μέσα της.
//more
//more
No comments:
Post a Comment