Patrick Kelleher & His Cold Dead Hands - Golden Syrup
// Επιτέλους το νεο αλμπουμ του Patrick Kelleher κατω και μεσα απο το project του Patrick Kelleher & His Cold Dead Hands ηρθε σημερα στ'αυτιά μου. Πόσο χαρά μα πόσο. Το χω ξαναγραψει δε μπορω να κανω Review ή κατι αντιστοιχο ποτε. απλα να πω ποσο τον αγαπαω ποσο ταλαντουχο τον θεωρω ποσο κοντινο στα ακουσματα του dna μου ποσο γαματο ποσο γαματο. ειναι απο τους καλλιτεχνες μεσα στα στενα ασφυκτικα κολληματικα πλαισια μου που το αλμπουμ του μπαινει και θα μπαινει στα αγαπημενα μου της χρονιας χωρις να χρειαζεται καν να το ακουσω. η σκεψη που αρχισε να πλημμυριζει το κεφαλι μου πως μπορει καποια στιγμη να τον δω απο κοντα να παιζει live [μετα μαλιστα απο δικη του προταση] με ανυψωνει λιγα ακομα εκατοστα πανω απο το σκληρο τραχυ εδαφος των δωματιων που ζω.
// στα ασχετα τωρα για καποιον τυχαιο και περιεργο λογο βρεθηκα απο καπου αλλου απο καπου εξω να διαβαζω καποια πραγματα που βρεθηκαν σε αυτο το Blog πριν μηνες και λεω βρεθηκαν γιατι σιγουρα δεν ημουν εγω αυτος που τα εγραψε. ειλικρινα δεν ξερω.
οπως αυτα
*μεσα στην ευτυχια των αλλων. στριφογυριζαν οι κουβεντες του με την περηφανη δειλια της σιωπης καλουπωμενες. και αν εκλαψε δε του καταλογισε κανεις το λιγο. εκλαψε. και οταν σταματησε τον ειπαν μονοχνωτο. και ξενο. κι εκλαψε ξανα. και οι ντροπες του ανυψωθηκαν και περασαν πανω απο τη φοβερα των καιρων μας και η μελαγχολια της ντροπης του ταξιδεψε πιο γρηγορα και απο το φως. πιο γρηγορα ακομα και απο το σκοταδι του ηλιου. και εξαυλωθηκαν τα κυτταρα και η ζωη απο μεσα του. και τα ματια του ηταν δυο τρυπες. και οταν καποιος εχωσε τα δαχτυλα του στις τρυπες των ματιων του μυρισαν μετα ολοι οι γυρω του πως η καμμενη ζαχαρη και το καμμενο χωμα ξερουν μονο να χαριζουν αναμνησεις.
**ζουσε μονο με σωματικα υγρα. δικα του. για καιρο. μεχρι που το σαλονι της απελπισμενης νοσταλγιας αρχισε να τον καταπινει. η απουσια της ειχε γινει καλος συνομιλητης στο πρωινο πρωτο τσιγαρο . η μοναξια ειχε φερει πλεον την οδοντοβουρτσα της στο σπιτι του και το απογευμα μεγαλωνε ακαταπαυστα. δε μπορουσε απο μικρος να καταπιει κανενα χαπι. ποσο μαλλον να καταπιει ενα απογευμα σε μεγεθος απωλεια,2 μετρα. οποτε η αυτοβυθιση στο γαστρεντερικο συστημα του σαλονιου ηταν μια λυση αναγκης. που εγινε επιλογη πνευματικης αναβαθμισης. ο μεσαιωνας της συναισθηματικης του μνημης απειχε πλεον δευτερολεπτα. η ελπιδα για μια θολη νεα αρχη εχει σωσει πολυ κοσμο. αυτο. ηταν πλεον μελος του 'πολυ κοσμο'. σωτηρια σκεψη. εχυσε τελευταια φορα πανω του και κοιμηθηκε γαληνια.
***ξαπλωμενος σε ενα αδειο γηπεδο πεντεπιπεντε λιγο πριν χαραξει. ενα αδεσποτο αγριο σκυλι του μαθαινει μεσα σε δευτερολεπτα πως η μοναξια του θυμου και του μισους και οι αποφασεις και αλλαγες ζωης δεν γεννηθηκαν απο την ιδια μητρα. η ζωη ειναι αδικη παραλογη και ανιση.οχι εμεις.. αποφασισε. ή με τη ζωη θα εισαι ή με εμας. εμεις χορογραφουμε τις αλλαγες μερας και νυχτας πανω μας. και οταν ολα αδειασουν θα ειμαστε γεματοι θεαματα. αν πασαλειψεις τις αποφασεις σου και τις αλλαγες σου με μισος και θυμο οταν ολα αδειασουν θα εισαι κι εσυ στις αποχετευσεις του τιποτα. χαραξε.
και μπορει να σου ακουγεται για αλλη μια φορα γραφικο παρανοικο ολο αυτο που λεω. απλα ειμαι ειλικρινης. ναι το χερι μου τα πληκτρολογισε πριν καιρο αυτα. αλλα δε με αναγνωριζω. καποιος αλλος θα ηταν. τον ευχαριστω παντως. ειχα αναγκη να συναντηθουμε
θλιβομαι και χαιρομαι αυτες τις μερες μεσα σε αμφιθυμικα επεισοδια απανωτα ζω. μη με ξεχνας ομως. περιμενε με.
No comments:
Post a Comment