.7

{Motorama - Alps}




//οταν αφαιρεσεις ανθρωπινη ζωη ετσι. χωρις κινητρο. χωρις καποιο λογο. η δικια σου ζωη αποκτα επιφανεια και βαθος απυθμενο. τετοια που δεν εχουν και θα αντικρυσουν ποτε οι υπολοιποι ανθρωποι. στον αιωνα του ποτε και του παντα. γρηγορες κοφτες ανασες ειχαν γινει τα βηματα του στο δρομο πισω για το σπιτι. ενθουσιασμος γεμιζε και αδειαζε τα ρουθουνια του. η αντισταση και το ανατριχιαστικο χριτς που εκανε το παντρεμα μαχαιριου οφθαλμου οφθαλμικου νευρου και κρανιου ηταν κατι παραπανω απο χαρουμενα απροσμενο. δωρο θεου αυτος ο ηχος που μεταφερθηκε απο το κρανιο στη λαμα απο τη λαμα στη λαβη του μαχαιριου απο το μαχαιρι στο χερι απο το χερι στα δικα του οστα και απο εκει στα αυτια. πριν λιγα λεπτα ειχε μπηξει ενα μεγαλο κουζινοαποτετοιο στο ματι ενος επαιτη που πετυχε να κοιμαται στον θαλαμο με τις εικονες και τα κερια διπλα στην εκκλησια. αναψε δυο κερια και τα χωσε στην αμμο. διπλα εβαλε το μαχαιρι. να στεκεται κ αυτο ορθιο στην αμμο μαζι με τα κερια. ειχε φτασει ηδη εξω απο το σπιτι. εκανε το σταυρο του και ανοιξε την πορτα. ηταν ολοι μαζεμενοι εκει. ντυμενοι στα καλα τους και το φως ηταν τοσο θλιβερα πλουσιο και ζεστο στο σπιτι. πρωτη ετρεξε και τον αγκαλιασε η μανα του. τι χαρα. μα τι χαρα.