.18

{Fang Yuan - Seven Sisters}




//το σκεφτοταν χρονια τωρα. να το κανει. οι απαιτητικες υποχρεωσεις του να γυαλιζεις και να συντηρεις μια ταμπελα κατω απο δερμα και οστα δε τον αφηναν. να βαριεσαι να τριβεις και να μενεις ακινητος σε ενα κοσμο σκονης που αιωρειται αεναα ειναι δυσκολο κατορθωμα. το να κινεις ακινητο το χερι σου επισης. να τρεχεις με καρφωμενα τα ποδια σε ενα πλανητη που δεν κανει παυσεις δε το συζηταμε. τελικα μεσα σε ενα βαγονι τρενου κολλημενος στο τζαμι το εκανε. αφησε καποιον να του χαιδεψει τους μιμητικους μυες του προσωπου. αφησε καποιον να του χαραξει στο προσωπο μια παυση που θα κινειται μεχρι το τελος του τελους. αφησε τελικα καποιον. τον ηλιο. σε ενα βραδινο δρομολογιο. αφησε καποιον. τον ηλιο. τον ανθρωπο δηλαδη.