Autechre
//ψιλοξενερωμενος βρισκομαι χθες στο reworks. ηθελα να παω την προηγουμενη να δω τον gaslamp killer με τον αστεγο. δεν εκατσε. εκατσε να παω χθες. ε ενταξει. στη χειροτερη θα εβλεπα moderat. αυτους ειχα. autechre και byetone καθολου. τους πρωτους δεν μπορουσα να τους χωνεψω/ακουσω στο δωματιο μου δεν ασχοληθηκα να τους μαθω ποτε. οσα και να ακουγα για αυτους. τον δευτερο δεν ετυχε να τον μαθω. οποτε με μιση καρδια πηγα. γυρισα τελικα χωρις εγκεφαλο.
//με εμπασε στο συμπαν της απελευθερωσης σωθικων και απολυτης εμπειριας ο byetone. αυτο το σκαστο πραμα που μετρουσε τα δευτερολεπτα με εστειλε πριν καν προλαβω να καταλαβω οτι εχω και δευτερες και τριτες σκεψεις σαν ανθρωπος. δε σκεφτομουν τιποτα. μετρουσα μεχρι το 700περιπουτοσο. ψιλοεξαφανιζονταν ολα σα να μη χρειαζεται για μια φορα να εχω κατι που πρεπει. κατι που θελω. απωθημενο. εννοιες. με ενδιεφερε μονο να καταπινω ρυθμο και να τον ανακατευω με καπνο και ποτο.
και εκει πεθανα.
εκει που ανεβηκαν οι δυο τυποι και σβησαν ολα. καμια φανφαρα. καμια υπερβολη. καμια τυπικοτητα. απλα ηχος. απλα ηχοι. απλα ηχω στο συμπαν που υπαρχει τελικα. περιμενα να ενοχληθω. εγω και το ακουστικο μου εγω. περιμενα. και τελικα ειμαι ακομα εκει και περιμενω να φυγω.
εκει την ψιλιαστικα. δε χρειαζονται τα ματια. κλεινω. και σιγα σιγα χτιζεται κατι πρωτογνωρο για μενα. νιωθω οτι ολα ειναι τοσο φυσιολογικα ομορφα. δεν ξερω γιατι εγινε ετσι. αληθεια. αλλα πρωτη φορα ειδα οτι ο κοσμος φτιαχτηκε ομορφος. απο παιδι δε το εχω δει ποτε ετσι. τοσο ολοκληρωτικα. τοσο πιστευτα. τοσο ανακουφιστικα χωνευτικο. ευτυχια. μαλλον. αυτο. χαθηκα. πεθανα. ξαναγεννηθηκα. σταματησε ο φλοιος και τα κεντρα του εγκεφαλου. πεθαναν. και γεννηθηκαν παλι. δεκαεφτα δισεκατομυρια ηχους πρεπει να επαιζαν. ετσι το νιωθα. ρυθμους που δεν ηξερα. συστηνομουν πρωτη φορα. και μπαιναν μεσα μου. χωρις να το πολυκαταλαβω βρεθηκα διπλα στο ηχειο. με κλειστα ματια και τα χερια πισω απο τα αυτια για να ενισχυω τον ηχο ενω ημουν στο μισο μετρο απο το ηχειο. μονος. το μεγαλυτερο εγκεφαλικο γαμησι που εχω ζησει. υπερβολικο. μαλλον. αλλα ετσι πιστευω τωρα. δε με ενδιεφερε τιποτα γυρω μου γιατι δεν ημουν εκει. κανενας ενδοιασμος. αλλη διασταση. μια ηρεμια πρωτογνωρη. και ενω οι ηχοι εσκαγαν ασυστολα και αβιαστα μεσα μου/το μυαλο και η σκεψη μου ηταν πιο καθαρα απο ποτε. μπορουσα να περπατησω αναλαφρα σε αυτη τη διασταση να σκεφτω ανθρωπους να δημιουργησω ζωες κοσμους να σχεδιασω να ονειρευτω και να υλοποιησω.να ζησω χρονια ολοκληρα γεματα και μεστα σε αυτη τη διασταση. με ωραιους ανετους κατηφορικους δρομους που γυρνας καπου καπου να κοιταξεις πισω και να τους δεις ανηφορικους αλλα ομορφους. ολο αυτο το συμπαν σε μιαμιση ωρα. ενα μονοκοματο πραμα. σε μιαμιση ωρα.
λες και ηταν το πιο φυσιολογικο πραγμα για μενα βρεθηκα διπλα στα μηχανηματα στο τελος να δινω το χερι στον εναν απο τους δυο με χαμογελο θεικης συστασης απο μερους μου. βγηκα απο τον χωρο και ηθελα να μιλησω σε ολους τους ανθρωπους. το εκανα. καπως ετσι.
//τις πρωτες ωρες μετα απο αυτο ημουν τοσο γεματος. ολα τα υπολοιπα ηταν τοσο λιγα μπροστα σε αυτο. τωρα εχουν περασει ωρες πολλες απο τοτε. και ολο αυτο μετακινειται ολο και πιο πισω στο κεφαλι μου. ενσωματωνεται στο ειναι μου ηρεμα. μπορει να ακουγομαι υπερβολικος πολυ. ας ειναι. μπορει σε λιγες μερες να εχει κατσει τοσο πολυ μεσα μου που να μην εχει νοημα πια τιποτα απο οσα εγραψα. ας ειναι. μπορει να μην κατσω να ακουσω autechre στο δωματιο μου. μπορει να μην τους χωνεψω ποτε. ας ειναι. εκει. το εζησα. true story. εκει. θα το αφησω εκει. μαζι με ολα τα εγκεφαλικα κυτταρα που καηκαν/εξαυλωθηκαν. εκει. τουλαχιστον εχω παρει μαζι μου ολα τα νεα κυτταρα που μου γεννησαν. τους ευχαριστω.
Autechre Reworks 2010.
photo>> elpida avrameli
No comments:
Post a Comment